Carmina (Catullo)/39

Wikibooks, manuali e libri di testo liberi.
Indice del libro


Testo[modifica]

(LA)
« 

Egnatius, quod candidos habet dentes,
renidet usque quaque. Si ad rei ventum est
subsellium, cum orator excitat fletum,
renidet ille; si ad pii rogum fili
lugetur, orba cum flet unicum mater,
renidet ille. Quidquid est, ubicumque est,
quodcumque agit, renidet: hunc habet morbum,
neque elegantem, ut arbitror, neque urbanum.
Quare monendum est te mihi, bone Egnati.
Si urbanus esses aut Sabinus aut Tiburs
aut pinguis Vmber aut obesus Etruscus
aut Lanuvinus ater atque dentatus
aut Transpadanus, ut meos quoque attingam,
aut quilubet, qui puriter lavit dentes,
tamen renidere usque quaque te nollem:
nam risu inepto res ineptior nulla est.
Nunc Celtiber es: Celtiberia in terra,
quod quisque minxit, hoc sibi solet mane
dentem atque russam defricare gingivam,
ut quo iste vester expolitior dens est,
hoc te amplius bibisse praedicet loti.

 »
(IT)
« 
 »
(Fonte: → Wikisource )

Note al testo

Analisi stilistica[modifica]

{{Il Carme XXXIX di Catullo prende in considerazione un unico personaggio, criticandolo aspramente: è il caso di Egnazio, iberico, proveniente dalla Celtiberia. L'iberico di cui ci parla Catullo viene preso in giro in quanto ride sempre, in qualsiasi occasione, ma si pulisce i denti con l'urina. Catullo lo detesta in quanto egli è uno dei "contubernales" che si intrattiene con la sua, ormai perduta, amata Lesbia. }}

Sintesi della poesia[modifica]

Il tema[modifica]

Il messaggio[modifica]